"Eigenlijk heb ik elke week gewoon iemand nodig die tegen me zegt: en nu ga je je eens uiten op papier. Het mag alles zijn. Alles wat je nodig hebt." Dit zei ik vorige week letterlijk tegen een klasgenoot, die in de situatie tevens mijn therapeut was. Op school hebben we nu proefsimulaties waarin we kunnen oefenen en kijken hoe het is om sessies te geven. We hebben allemaal wel iets waar we aan kunnen werken, dus ook een hulpvraag die we bij ons dragen. Bij mij bleek het dan ook wel veel te zijn, waar ik nog aan kan werken. Maar stiekem weet ik dat vaak voor mezelf al. Ik neem er alleen nooit de rust voor om dit toe te laten en te uiten.
Ik ben van mijzelf vrij eigenwijs ingesteld. Als iemand tegen mij zegt "je moet ....", dan kan je erop wedden dat ik juist het tegenovergestelde doe van wat je verwacht. Ik kan slecht met verwachtingen omgaan. Vandaar dat het ook niet werkt om mij binnen de lijntjes te laten werken. Wel kan het erg goed werken om mij mijn gang te laten gaan. Ik weet blijkbaar van binnen al wat goed voor mij is op dat moment. En daar is mijn therapeut ook achter. De laatste sessie heb ik twee tekeningen gemaakt waar ik enorm trots op ben en heel blij van word.
Soms is kunst het middel waarin ik me kan uiten. Dit kan op expressieve wijze, met vele lagen dikke verf, grote penselen en een groot vel. Soms kan het zijn om een kleurenspel te laten ontstaan, soms met veel nuances, soms met grenzen. Het is telkens iets anders. Erg verwarrend voor mij, nog wel eens verwarrender voor mijn omgeving.
En niet te vergeten: vervelend voor mij. Soms kan ik niet bij de kern komen hoe ik alle prikkels en indrukken kan verwerken en zo kan ik dagen blijven lopen met opgekropte dingen en me enorm slecht voelen.
In deze sessie heb ik dus eigenlijk twee vrije werken gemaakt. En ik heb bij beiden stockmarkrijt gebruikt. Dit is er in veel verschillende kleuren, maar het resultaat blijft dat het eigenlijk best hard en vast kan zijn. Maar toch ging mijn voorkeur er naar uit.
Bovenstaande tekening is gemaakt tijdens een verhaal over een jongen die altijd enorm angstig was, maar zijn angst wist te overwinnen en het achteraf bleek dat hij helemaal niet bang hoefde te zijn. Het was zo een mooi verhaal. En ik heb eindelijk eens kunnen luisteren, juist omdat ik erbij mocht tekenen.
Het resultaat vind ik een heel fijn beeld... Het is alsof ik een fijn plekje voor mezelf heb getekend. Het straalt warmte en gezelligheid uit, het is vrij uitnodigend. Het voelde fijn om me even te uiten op papier en te tekenen wat in mij opkwam, al dan niet naar aanleiding van het verhaal wat werd verteld.
De andere opdracht vond ik alweer wat spannender. "We gaan sowieso groot werken. Wel heb ik hem voor je op de grond geplakt, we gaan kijken hoe dat werkt. Wat wil je kwijt? Uit dat maar op het A1 papier." Daar ging ik, eventjes nadenken. De kleuren van de vorige oefening wilde ik eigenlijk nog even vasthouden, maar om daar een heel vel mee te bedekken... Opeens schoot er door mijn hoofd heen dat ik wel een boom wilde tekenen. Toch die stevigheid even ervaren die een boom ook heeft. De levensstroom die de boom heeft, die vond ik ook wel fijn.
Het was super mooi om de tekening op de vloer te maken. Het hielp me bedenken dat ik dat eigenlijk enorm vaak doe. Dan krijg ik blijkbaar meer verbinding en een bepaalde aarding. Het werkte enorm fijn.
Het viel me op dat ik het heel tof vond om de boom vorm te geven, en dat ik constant in/op de boom wilde zitten. Het is een plek voor mezelf, om te genieten, maar waar ik ook graag met anderen zou willen zijn. Later realiseerde ik me opnieuw dat wanneer je me had opgedragen om een boom te tekenen, dat ik het dan met tegenzin had gedaan en dat het er nu zo fijn uit was gekomen.
Ik kan uren naar mijn tekeningen kijken. Het straalt zoveel positieve gevoelens uit.
Het gaf me veel kracht om deze tekeningen te maken. Het viel me op dat ik het fijn vond om dit aan te kunnen kijken en te realiseren dat dit in mijn zit en dat ik dit had gemaakt.
Ik baal ervan dat ik nooit de tijd neem om dit zelf te doen. Mij even te uiten in kunst. Het zou zoveel oplossen, denk ik. Ik merk dat ik de laatste tijd erg veel opkrop en tegen heel veel van mijzelf aanloop. Wat nog extra frustratie met zich mee brengt.
Ik ben er mee bezig en ik wil er nu ook echt iets aan gaan doen. Maar ook daar neem ik de rust niet voor.
Terwijl kunst zo veel kan brengen...
Liefs, Manon
