DIT WAS MIJN WEEK #1 | Een veel te druk weekend met veel te veel pijn

WAARSCHUWING: In dit artikel staan foto's van veel blauwe/paarse plekken en kneuzingen. Ik weet dat sommige hier niet zo goed tegen kunnen. Mocht jij dit zijn, kijk dan niet verder. 

Verder vind ik het zelf juist wonderlijk om te zien hoe dit proces zich voortzet, dus deel ik de foto's met mijn verhaal graag.

Vervolgens, een DISCLAIMER: Misschien is deze meer voor mijzelf dan dat andere dit echt over mij denken. Maar ik schrijf dit artikel niet omdat ik aandacht wil voor mijn situatie of omdat ik stoer of iets anders achterlijks wil doen. De intentie van dit artikel is puur om het van me af te schrijven en omdat ik nog altijd veel vragen krijg over hoe het is gebeurd en of ik (al) naar een dokter ben geweest etc. 

Aan de waarschuwing kunnen jullie misschien al lezen dat er iets flink mis is gegaan. En eigenlijk is niets ook minder waar. Ik had een lastige week, veel dingen waar ik tegen aan liep (althans, liep dus niet) en ook een waarbij ik er enorm aan werd herinnert dat ik niet te snel moet willen en naar mijzelf moet luisteren.

Laten we beginnen bij de vrijdag. Vrijdag hadden we weer eens een scoutingopkomst, en dit keer was deze eens op een andere locatie georganiseerd. We gingen kampvuren bij de bos en duin en ik mocht dit samen met Puck organiseren. We hadden echt een shitload aan eten ingekocht om lekker uit te pakken met koken op houtvuur en zodat er voor ieder wat wils was. Het was een enorm gezellige en geslaagde avond!

Tot we, zelfs later dan gepland, besloten op te ruimen en ik besluit om de kampvuurkuil in te lopen, waarschijnlijk om een bank te inspecteren en af te wegen of ik het ging redden om deze naar binnen te tillen. Zijn jullie bekend met kampvuurkuilen? Dit is een soort van kuil, het is rond, met treden erin zodat je in de kuil komt. Meestal is de kuil betegeld en is er in het midden een begrensde plek om een vuurtje in te maken. De treden van de kuilen zijn vaak van hout.

In ieder geval. Ik stond bovenaan de trap (met twee hele treden) en ik wil mijn rechter voet op de trede lager neer zetten. Terwijl ik dat doe, raak ik ongeveer mijn evenwicht kwijt en voel ik mij enkel dubbelklappen en voel ik mijn lichaam voor mijn gevoel de 'verkeerde kant' omvallen. En voor ik het weet lig ik in de kampvuurkuil (en nee, dus niet in het vuur maar op die tegels) en heb ik gelijk enorme pijn. Zelfs zulke pijn dat ik er het gevoel van kreeg dat ik moest overgeven.

Ik heb voor mijn gevoel eeuwig op de koude tegels zitten rillen, en ik wilde vervolgens ook echt niet overeind komen. Alle bewegingen waren eng en vervolgens kon ik er ook gewoon niet op staan.

Ik ben naar binnen gedragen (dankjewel Daan en Bram!!) en toen zijn we gaan kijken of ik mijn voet kon bewegen en draaien. Dit was het geval. Voor ons dus reden genoeg om niet naar een spoedpost of iets te gaan, aangezien het hoogstwaarschijnlijk niet was gebroken. 

We hebben het alleen flink gekoeld en een drukverband omheen gedaan. Dit hielp de pijn een beetje tegen te gaan.

Hierna ben ik gelukkig met de auto gebracht naar het clubhuis. Hebben we hier nog even heel veel liedjes gezongen en ben ik daarna weer met de auto naar huis gebracht. Hier heb ik mijn ouders wakker gebeld, omdat ik het echt te veel vond om achterom te hinken en niet wist hoe ik in mijn bed zou komen zonder hulp. En heeft Linda me zelfs geholpen om binnen te komen en op de bank te belanden (Linda, als je dit leest: je bent een schat, nog een keer bedankt voor je hulp!).

Die nacht heb ik gelijk mijn voet omhoog gelegd. Maar dit deed zo een pijn. Het dekbed drukte op mijn voet en elke beweging die ik maakte was te veel. Laten we zeggen dat het een moeilijke nacht was.

De volgende dag hebben we het drukverband eraf gehaald en ik was zo in shock door de paarse plekken die er onder zaten! Ook was het echt bizar om te zien dat ik eigenlijk geen enkel meer had, maar puur een bult die drie keer dikker was dan mijn oorspronkelijke enkel.

Mijn ouders zijn hier krukken gaan halen voor mij en hierna ben ik met veel moeite onder de douche gedaan (wat heeel moeilijk is als je niet kan staan, kan ik je vertellen) en ben ik vervolgens ingetapet vanaf mijn kuit...

Zaterdag was de dag dat mijn opa en oma een huwelijksfeest gaven omdat ze 50 jaar zijn getrouwd (!!!). Het was zo een mooie dag. We hebben met de kinderen en kleinkinderen koffie gedaan bij mijn opa en oma en hen de cadeaus gegeven. Ze waren overal ook zo blij mee! 

Hierboven zien jullie het cadeau vanuit de kleinkinderen, handgeschilderd door mij. Nu kan ik hem eindelijk ook met iedereen delen!

Hierna gingen we naar een enorm mooie locatie. Het heet 'de Zuilen' en bevind zich in Bennebroek. Als ik een keer beter te been ben, wil ik er echt weer naar terug. Nu heb ik namelijk vooral de grond gezien, in plaats van de mooie omgeving.

Laten we namelijk niet vergeten dat ik hier gewoon nog niet op mijn voet kon staan. Als ik het al aanraakte, was het foute boel. Ik had het gevoel dat ik mijn voet echt mee moest slepen.

Daarbij moesten we best wel ver van de locatie af parkeren en bestond een groot deel van de route uit van die gladde en ongelijke stenen, die doorliepen tot op de locatie zelf. Dit resulteerde in een huilende Manon, midden op het plein, omdat ik een stap verkeerd had gezet. 

Ik heb de hele middag met mijn voet omhoog gezeten en alles was eigenlijk al te veel. Daarbij was ik om een uur of 8 al bizar moe en stond ik op instorten. Super frustrerend aangezien het zo een leuk feest was en ik ook echt leuk wilde zijn, maar het lukte gewoon niet.

Niet te vergeten dat ik eigenlijk ook een verjaardag had gepland die avond, waar ik echt wel graag heen wilde. Maar ja, dan heb je energie en vervoer nodig. Dus die heb ik af moeten zeggen.

Zondag vierde ik mijn verjaardag voor familie. En deze dag is echt compleet aan mijn bewustzijn voorbij gegaan lijkt wel. Hoe tof ik mijn verjaardag altijd vind en hoe lief alle mensen waren die zijn gekomen, ik weet er niet enorm veel meer van. En daar walg ik van. 

Het enige wat ik me ervan kan herinneren is pijn en vermoeidheid. En dat maakt mij zelfs nu nog heel verdrietig. Wie voelt zich nou zo enorm rot op zijn eigen verjaardag en kan het niet opbrengen om de visite leuk te ontvangen?

Bij deze wil ik iedereen bedanken die naar mijn verjaardag is gekomen, dat waardeer ik namelijk enorm! Ook wil ik even benoemen dat ik ontzettend ben verwend. Man man man. Ik heb zanglessen gekregen van mijn ouders, een föhn van mijn broertje (die toen nog binnen moest komen!), ik heb veel geld gekregen, een fashioncheque, een tony's chocoloneys bar en limited edition Rituals producten!

Ik had het gevoel in een achtbaan te zitten, die maar niet wilde stoppen. Maandag had ik namelijk ook geen rust. Ik mag dan wel vrij zijn van school, maar maandag werk ik sinds kort weer. En ik ging hier gewoon naartoe, ook al liep ik op krukken en moest ik mijn been omhoog blijven houden. Gelukkig is het meeste werk zittend. Dus ik ben gebracht naar mijn werk en heb vervolgens bijna de hele tijd pakketjes in zitten pakken met mijn been omhoog. Ik vond het prima uit te houden.

Hierna ben ik op eigen houtje met de bus naar huis gegaan en ben ik het stuk van de bushalte naar huis gelopen. Alleen was dit al veel te veel gevraagd.

Toen ik thuis kwam zag ik ineens een extra bloeduitstorting. Dit was een nieuwe, verse. Dit liet in ieder geval alarmbellen afgaan en toen zijn we de huisartsenpost gaan bellen. Alleen zijn we voor mijn gevoel daar geen ene ... mee opgeschoten. Ze vroeg naar de feitelijke waarnemingen en gebeurtenissen en naar haar idee was het niet slecht, zo lang de voet niet bleek was en ik geen koorts kreeg en daarbij moest de situatie beter worden... Echt veel had ik er voor mijn gevoel niet aan.

Dinsdag mocht ik niet naar school. En eigenlijk was dit wel fijn. Zo kon ik eindelijk rust nemen en kon ik gelijk school een beetje bijwerken. 

Ik voelde me pittig schuldig dat ik niet naar school ben geweest, maar dit is wel echt een goede keuze geweest. Deze dag heb ik nu namelijk kunnen besteden aan mijn rust nemen, mijn voet koelen, omhoog houden, werken aan mijn onderzoek en boetseren. 

Oh, en deze dag besloot ik het tape er eens af te halen. Hoe gek ziet dat er uit? Update!

Woensdag ben ik weer gaan werken. Dit keer heb ik de volle 5 uur met mijn been naar beneden gewerkt, wat niet echt heel veel goed doet voor mijn enkel. Hmm. Verder vond ik deze dag wel al beter uit te houden. En daarbij ben ik gebracht en gehaald, en heb ik dus niet moeilijk hoeven doen met de bus, dat scheelde een hoop.

De rest van de dag heb ik voor pampus gelegen op de bank, een beetje geprobeerd huiswerk te maken en verder echt niks gedaan. Ik was echt weer enorm moe.

Woensdagavond was het cadeau van mijn broertje binnengekomen, die hij vervolgens gelijk aan mij wilde geven. Hij kwam zelfs het pakketje nog even ter plekke versieren. Enorm lief vond ik dat! 

Het was een diffuser, zoals ik stiekem al had gevraagd. Ik ben er super blij mee en vind het heel lief dat mijn broertje dit ook oprecht voor mij heeft gekocht!

Van donderdag heb ik geen foto's, op foto's van bustijden na dan. Donderdag was namelijk een enorm drukke dag, aangezien ik had besloten om naar school te gaan. Ik had mijn bus en trein tijden heel ruim gepland en heb alle tijd nodig gehad. Ik heb er dus oprecht een half uur tot drie kwartier langer over gedaan om op school te komen, bizar vind ik dat.

Mag ik verder even noemen hoe meedenkend andere mensen zijn als ze zien dat je fysiek pijn heb?

Zo zag ik bijvoorbeeld de bus aan komen rijden, waarbij ik al had bedacht: oh die rijd door, die heb ik nu gewoon gemist. In plaats daarvan kwam hij juist naar mij toe rijden om vervolgens voor mijn neus stil te staan en de deuren open te doen "Dat scheelt weer een stukje lopen", dat maakte mijn dag!

Verder heb ik niets anders dan spijt gehad van deze dag. Het reizen was een hel. Niets is gemaakt op mensen met een lichamelijke beperking. Ik bedoel, waarom zit er maar 1 lift op een bizar lang spoor en moet ik eerst een enorm eind lopen naar de lift om vervolgens naar beneden te gaan en dan weer dat hele eind terug lopen naar de bussen? En waarom zitten er trappen in de trein? Waarom zijn de stoelen in het middenstuk schuin (en moet je dus jezelf tegenhouden om er niet vanaf te vallen als de trein remt of extra gas bij geeft)? Waarom zijn bussen zo hoog en is de eerste stoel die je tegenkomt op een verhoging?

Daarbij kon ik mij ook alles behalve concentreren op de les. Het was dan niet een enorm interessant onderwerp, maar wel belangrijk. Maar halverwege kon ik gewoon niet meer. Ik was moe, uitgeput en ik voelde alleen maar pijn. Ik wilde echt weg. Mede doordat ik mijn voet ook met geen mogelijkheid goed omhoog kon leggen. Ugh.

Gelukkig kon ik hierna nog gezellig met lieve Joyce koffie doen en werden we hier enorm verwend met extra chipjes om te dippen en extra ijskoffie. De man die achter de kassa stond, had namelijk geen idee waar alles lag en het meisje wat hem inwerkte was even met pauze. Dus hebben we een kwartier staan wachten op tortilla's zonder dip en een koffie die we eigenlijk niet wilde. Maar dit heeft hij dus wel enorm schattig opgelost, haha. Ook was het heel gezellig om weer even met Joyce te praten en weer ergens van te kunnen genieten.

Hierna moest ik alleen nog wel naar huis en eenmaal thuis moest ik nog mijn schoen uit zien te krijgen. Mijn voet deed meer pijn dan dat hij de afgelopen paar dagen had gedaan. Nee, reizen en lang naar school was nog echt te hoog gegrepen, helaas.

Vrijdag ging ik dan ook weer niet naar school. Ik was geschrokken door de pijn die ik nog voelde en de regenboog die zich op mijn voet had neergezet. Mijn voet was enorm groen aan het worden. Op de tweede foto zie je een vergelijking!

Verder heb ik ook niet veel voor elkaar gekregen. Ik heb een tekening gemaakt voor een onderzoek en dat was het letterlijk. Verder ben ik namelijk half in slaap gevallen op de bank en heb ik niets meer gedaan gekregen...

En dan komen we aan bij vandaag. De tweede dag waarop ik mij ook ontzettend down voel. Vrijdag en zaterdag zijn voor mij altijd de dagen dat ik even uit de dagelijkse sleur kom en naar scouting ga. Nu is dat niet echt mogelijk. Er was vrijdagavond sowieso niets te doen op het clubhuis (behalve het weekend voorbereiden) en vandaag kon ik niet meehelpen met het jubileumweekend. Ik baal echt ontzettend.

In plaats daarvan heb ik vandaag binnen gezeten en heb ik niets zitten doen. Wel ben ik even met de bus naar het centrum gegaan om eventjes bij de kruidvat te kijken en een lekker toetje voor mijzelf te koken, maar dat was alweer een groot avontuur en eigenlijk alweer te veel. Oh en ik heb de pakketjes bij de buren opgehaald, waarvan eentje dit schilderij hierboven is, voor oma! Wat zijn we toch lief he?

Ik voel me echt enorm beperkt, dat kan je wel zeggen. Ik kan niks en bezoek is eigenlijk ook alweer te veel aangezien dat enorm veel energie kost en ik mijzelf op het moment ook niet zo leuk vind. Ik maak niet zo veel mee, dus kan alleen maar over mijn voet praten en hoe veel pijn alles doet en verder heb ik het gevoel dat ik alleen maar zeur. 

Ik ben nu op het punt gekomen dat ik het echt heel lastig vind. Ik wil weer dingen gaan doen, maar weet niet zo goed wat ik wel en niet kan doen met mijn enkel, en dat vind ik heel lastig af te wegen. Ik kan namelijk enorm eigenwijs zijn en gewoon door blijven lopen met een enkel die het niet trekt, maar aan de andere kant kan ik me ook weer te veel terug trekken. 

Wat dat betreft ben ik dus even de weg kwijt en ik vind ik mijzelf voornamelijk ook even heel zielig. Meer heb ik er niet meer over te zeggen. 

Ik zou graag willen weten wat er nu precies aan de hand is, want een dokter hebben we dus niet gesproken. Ook zou ik willen weten hoe lang het nog gaat duren, maar zelfs een dokter gaat mij dat niet kunnen vertellen. Ik gok dat het nog wel eens een maand kan gaan duren voor ik echt weer alles kan met mijn enkel, en dat vind ik echt veel te lang. 

Liefs, Manon