De dood.

Voor vandaag heb ik toch wel heel erg de behoefte om het over een zwaarder onderwerp te hebben. Omdat mijn hoofd in deze tijd van het jaar weer overstroomd met allemaal mensen die er niet meer zijn. Ik ga wat gebeurtenissen bespreken die jullie nog niet van mij hebben gehoord omdat ik er nooit zo heel graag over praat. Ik krop het veel liever op in mezelf. Nu ga ik er dan ook niet heel erg van uitwijken, maar ik ga kijken wat ik er wel over kan vertellen. Want ik wil het graag kwijt aan jullie.

De laatste tijd dacht ik opeens weer aan Jermaine. Jermaine is voor mij nog steeds de meest geweldige Youtuber omdat hij zoveel talent had en filmpjes en muziek maakte vanuit zijn hart. Ik viel net in het bloggebeuren toen op 9 juni Jermaine zelfmoord had gepleegd. Ik kende hem hiervoor dus niet. Ik heb toen al zijn filmpjes gekeken, en genoten van zijn muziek. Hij was een geweldig persoon met een hart vol liefde en hij is dan ook een groot gemis. Jermaine werd 20, als ik het goed zeg, op 5 juni en op 9 juni 2012 is hij voor de trein gesprongen. Hij heeft een bericht gepost op facebook en het stond overal, ik heb het alleen niet kunnen lezen. Ik vond het te heftig. Als laatst heeft hij "the last dream" opgenomen, en heeft hij een bruiloft van een dierbare gefilmd. Al zijn andere social media accounts zijn verwijderd door zijn toenmalige vriendin, maar op zijn youtube kanaal heeft hij zijn geweldige muziek achtergelaten. Hij is nu bijna een jaar niet meer onder ons en hij zou bijna jarig zijn. Vandaar dat dit een beetje door mijn hoofd spookt. Dubbele vrede.

Dit is zijn laatste videoclip en liedje. Het luisteren waard, zeker.

Doordat het hele verhaal van Jermaine weer terug komt in mijn hoofd, kan ik niets anders doen dan denken aan mijn dierbaren die ik ben verloren. Dit zijn er niet veel gelukkig. Ik ben mijn overgroot oma verloren toen ik 5 of 6 was, ik heb haar nog bewust gekend als de meest lieve persoon die je je kan voorstellen. 

Dit was mijn hartje voor op mijn opa's kist.
Dag lieve opa.

En het is nu ook alweer bijna juli. Het is bijna 2 jaar geleden dat mijn lieve opa overleed. Hij leed al bijna 10 jaar aan longkanker en op het laatst ging het heel slecht met hem en daar heb ik het toen heel moeilijk mee gehad. Er wordt vaak gezegt dat als je longkanker heb dat je het hooguit een of twee jaar volhoud, maar mijn opa was een doorzetter en bleef alles doen waar hij van hield en heeft zijn kleinkinderen kunnen zien opgroeien. Ik ben heel dankbaar dat ik hem nog zo bewust heb mogen mee maken. Ik vond het vreselijk om hem zo ziek te zien, hij verdiende het absoluut niet, maar ik ben gelukkig wel mee gegaan naar het ziekenhuis waar ik hem voor het laatst zag. Vanaf het ziekenhuis ging het vrij snel bergafwaarts en op 5 juli 2011 overleed hij. Gelukkig heb ik veel steun gehad aan de mensen om mij heen. Voor mijn gevoel heb ik nooit kunnen uiten dat ik heel veel van mijn opa hield, maar dat deed ik en doe ik nog steeds. Ik mis u nog elke dag, maar u blijft in mijn hart.

Het duurt nog een paar maandjes, maar november komt ook steeds dichterbij. James heb ik nooit persoonlijk gekend maar we hadden vaak contact via internet en hij hielp me altijd. Hij dacht al vaak na over zelfmoord omdat hij geen goede thuissituatie had en zijn broer miste die al was overleden. Hij was al een keer eerder van plan om zelfmoord te plegen, maar hij kon het niet. Een maand daarna kreeg ik toch het bericht dat hij er niet meer was en ook voor de trein was gesprogen. Ik kende hem niet goed, maar het raakte me diep in mijn hart.

De dood vind ik iets heel raars. Ik ben er bijna bang voor. Ineens zijn die belangrijke mensen niet meer op aarde... Ik vraag me af waar ze heen zijn gegaan en of ze het daar goed maken. Ik hoop het in ieder geval. Het zijn allemaal erge gebeurtenissen. Stel je bent ongenezelijk ziek, dan weet je eigenlijk gewoon dat de dood snel in de buurt komt en dat moet je maar accepteren. Je moet gedag zeggen tegen de wereld en de mensen die je dierbaar zijn. Maar ik weet niet wat ik erger vind. Als je zelfmoord pleegt loop je er al een tijd mee rond en voel je je zo slecht dat je geen uitweg meer ziet en al je dierbaren achter wil laten. Het lijkt mij vreselijk om te bedenken hoe je er een eind aan zal maken en hoe je dit gaat vertellen aan de rest van je medemensen. 

Ik vond het moeilijk om dit artikel te schrijven, maar nog moeilijker om te publiceren. Ik vraag me af hoe jullie hier op reageren, omdat het toch wel persoonlijk is, maar ik het graag wil delen. Hoe kijken jullie aan tegen de dood? Hoe ga je ermee om? Als mensen mij nou eens konden vertellen waarom er zoiets bestaat aan de dood... Ik vind het onbegrijpelijk. Ik kan namelijk geen afscheid nemen, en hierdoor moet het. Gelukkig blijven deze geweldige mensen voortleven in mijn hart, en hoef ik ze iets minder te missen. 

Big hug.