05-02-2016: Mijn eerste Imagine Dragons concert

We konden de zanger enorm goed zien!

Als ik dit artikel typ, is het alweer de dag na het concert waar ik zo lang naar heb uitgekeken. Ik zit hier, met enorme hoofdpijn, geen make-up in een makkelijk zittende trui, op de bank te hangen en ik heb net besloten om toch gewoon iets te ondernemen en te doen. Ik heb net inspirerende artikels gelezen over het bijhouden van mijn blog en ben eigenlijk weer overtuigd dit te doen. Verder beloof ik niets, natuurlijk. Ik kan het nog steeds niet geloven dat ik gisteren zo erg uit mijn plaat heb staan gaan en dat het nu allemaal weer verleden tijd is.

Een jaar geleden kocht ik samen met mijn vriendinnetjes de kaartjes voor Imagine Dragons, de band waar ik gelijk fan van was toen ik ze voor het eerst hoorde. Toen ik ze ontdekte, hadden ze net een concert in Nederland die al was uitverkocht. Jaren later kwamen ze dan eindelijk naar Amsterdam. Ik wist zeker dat ik de kaartjes moest krijgen, en mijn vriendin dacht er precies hetzelfde over, gelukkig.

De enige goed gelukte selfie met mijn lieve vriendinnetje

Gisteren was het dan zo ver. Na een jaar wachten realiseerde ik mij dat ik vanavond de band live ging zien, die ik bijna dagelijks kapot draai. Het bleef de hele dag onwerkelijk. Ik heb mij eerst gestort op mijn kleine stage op mijn oude basisschool, waar ik afscheid nam van de kinders van 11 waarmee we gezellig kunst hebben gemaakt.
Hierna heb ik me snel opgemaakt en ben ik op de fiets gesprongen, met volle tegenwind. Toen ik samen met mijn vriendinnetje op het station was, bleken alle treinen naar Amsterdam vertraging te hebben en was de groep waarmee we hadden afgesproken nog nergens te bekennen. Hier waren we al bang voor.
Na flink wat heen en weer geloop en wat stress (want ja, wij zijn gewend om al om 2 uur naar amsterdam te reizen als de deuren om 7 uur open gaan, en nu stonden we om half 5 pas op het station met het vooruit zicht dat we nog een tijd niet weg gingen), kwamen de rest van de vrienden een voor een aan druppelen. Na meegeholpen te hebben met de BurgerKing stress-eten van een vriend, besloten we de eerst volgende trein gelijk te pakken, meer dan 40 minuten later.

Gelukkig voelde de groep gelijk weer als vanouds, voelde ik me goed op mijn gemak en was ik nog helemaal niet bezig met het feit dat ik stiekem nerveus was om mijn helden straks te zien en te horen.
Zelfs toen we het avondeten gingen regelen en in de enorm lange rij stonden om de vloer op te mogen, drong het nog niet goed tot mij door. Het kwam stapje voor stapje dichterbij. En pas toen om half 7 daadwerkelijk de deuren open gingen, en de rij maar weinig verschoof, raakte ik in beslag genomen door gezonde spanning. Zo erg dat we de groep gelijk waren verloren bij binnenkomst.
Gelukkig hebben we hierna lekker rustig aan kunnen doen, naar de garderobe gaan, net voor de grote bups naar de wc, drankjes halen en een plekje zoeken om op de vloer in de zaal te gaan zitten.
Natuurlijk waren we onderweil af en toe mensen kwijt, die we vervolgens niet konden verstaan aan de telefoon, maar buiten dat ging het vlekkeloos. Zo lang we maar niet de hele zaal inkeken naar al die mensen om ons heen die straks allemaal uit hun dak zouden gaan.

Imagine Dragons kwam op en begon met hun nummer Shots, toen was mijn avond al perfect. Dat is een van mijn favoriete nummers waar ik vollop los op kan gaan, en met mij ook die leuke vrienden die ik om me heen had.
Het concert was bijzonder. Het was het laatste optreden van de band voor hun wereld tour, ze bedankten iedereen zo puur en lief. Ze spraken over dat zij twee weken voor de terreur in Parijs hebben gespeeld en dat het hen diep raakte, maar dat ze door blijven spelen en niet willen dat men bang raakt in deze wereld. Ze speelden hierbij de meest mooie liedjes. En zelfs de ouders waren ook af komen reizen naar Amsterdam om de show te zien, waarbij I bet my life werd gezongen, aangezien die over de zanger zijn moeder gaat.
Het was heel mooi en gaaf in elkaar gezet.

Met zijn allen buigen

Tijdens het laatste lied 'the fall', met alle blaadjes die naar beneden vielen

We hebben staan springen, rocken, zwaaien, dansen en veel gelachen en gezongen. Met alle gave nummers en ook de gevoelige nummers, de solo's van de bandleden die enorm goed waren en het mooie was dat we enorm goed zicht hadden. De reden willen jullie waarschijnlijk niet weten, maar ik vertel het toch: een meisje was ziek geworden en had overgegeven voor ons, hierdoor was er een ruimte voor ons vrij, waar natuurlijk niet iemand in ging staan. Wij bleven er achter staan, op voldoende afstand en konden alles super mooi overzien. Ja.

Ik kan het dus nog steeds niet bevatten dat ik mijn meest favoriete band live heb gezien, en dat ze zo puur blijken te zijn en zo fijn muziek maken omdat ze dat gewoon leuk vinden. Ondanks dat ik concerten soms niet zo fijn vind, had ik dit voor geen goud willen missen. Als ze nog eens naar Nederland komen, ben ik er zeker weer bij. Het was een feestje en het was zo fijn om er bij te zijn!

Wat is jouw favoriete artiest?

Liefs

Gelijk mijn ticket en blaadjes een mooie plekje gegeven